Bazıları hayatta herkes gibi ayak izi bırakır ve kumsaldaki ufak bir dalga siler süpürür. Sürüden biri daha gitti derler.
Bazıları da akıl izi bırakır. Bu akıl izleri ya cennetten bir parçadır ve dostluklarıyla, iyilikleriyle o kadar şey öğretir ki; onlar her an aklınızda ve kalbinizde yaşar. Ne mutlu ki haberi olmadan bu şekilde bir insanın duasında yer alabilenlere.
Bazıları ise cehennemden bir ateş parçası; yakarak, altüst ederek öğretir. Kişi eğer yeterince kamil ise, elinden geleni yaparken oluşumlardaki hikmeti yorumsuz seyreder. Ne nefret eder ne de beddua, ama içinde yaşadığımız sistemin de bumerang şeklinde işlediğini bilir ve kişiden çıkan herşeyin kendisine döneceğini de görür.
Hepsi parmak izi kadar özeldir. Özdeki birlikten dolayı sevilir her yaratılan, yaratandan ötürü. Ancak ne var ki özü aynı karbon atomu olmasına rağmen bazılarında kapkara odun kömürü olarak işlevini yerine getirir, aynı karbon bazılarında da pırıl pırıl elmas olarak parlar. Bazıları sobalara kömür olur, bazıları da kıymetini değerli ellerde bulur. Herkes bir şekilde kendisinden çıkanla layığını oluşturur.
Hayat ne kariyer davası, ne ekmek kavgası, ne de aşk meselesidir; hayat tüm bunları yaşarken ve tüm bu izleri birbirimize bırakırken, ‘insan’ kalabilme mücadelesidir!
Nükhet Kalmuk
08.08.2015
