Hiçbir şeye ve hiç kimseye aşık olmadım, sana olduğum kadar ve hiç kimseyi sayıklamadım her nefeste seni sayıkladığım kadar. Hiçbir şeye bağlanamadım, sana bağlanıp, sende yok olana kadar. Çünkü, hiç kimse, böylesine yakıp eritmedi beni, volkandan çıkan lavların yüreğime akması gibi.
Ve hayatın tüm renklerini gözünde barındıran Sevgili, neye el atıp sevmeğe kalktıysam, teker teker elimden alınıverdi; neye bağlanmaya çalıştıysam, sabun köpüğü gibi çözünüp yok oluverdi…Taa ki, ortada kalan sadece ‘sen’ olana kadar.
Baktım ki, herkes bir şeyleri ve birilerini seviyor, yani hayatın sadece bazı renklerini seçiyor; ben de tüm renkleri yaratan ebedi olanı sevdim ve hiç bir şekilde tam anlamlıyla bilinemeyecek olduğunu bilerek sana aşık olmayı seçtim.
Ve gördüm ki, seçen ve seçilen, seven ve sevilen, aslında hep aynı ve tek’miş, Ve anladım ki benim nasibime düşen de hiç’i sevmekmiş. Ve o an’da, akıl giriş kapısında pas pas olur, içeriye adım dahi atamaz ve bu sonsuz sessiz, derin karanlığın yaşantısından dahi söze edilemez, dile dökülemezmiş.
Ve bildim ki, hiç bir zaman tam anlamıyla bilinemeyecek ebedi olanda, insan meğersem çok daha derin kavuşabiliyor, çok daha büyük yanabiliyor ve çok daha fazla ölebiliyormuş…
NK
27 Mart 2016
