Gözlerinden kalbine indigi an bu ateş, civanın termometrede tabandan tavana sıçraması gibi yakıp tutuşturmaya başlar tüm hızıyla her yerini. Yanmanın dozu arttıkça öldürür bu yangın seni, buna rağmen gözlerini bir an olsun ondan ayıramazsın. Kül olmak üzeresindir, yinede gözlerini kaçıramazsın ve senliğini yok etmeden önce son cılız bir hamleyle kaçma çabası göstermeye yeltenirsin ama nafiledir bu çekim gücü karşısındaki tüm çaban.
Kara deliğin çekim gücüne karşı koymaya çalışmak kadar boştur, benliğinin kendini koruma adına yaptığı bu son hamle. Kime nasip olmuş ki kara deliğin çekim gücünden kaçmak sana olsun. İşte bu mümkünsüzlüğü ve benliğinin ölmeme gayreti ile son cılız çabasının çaresizliğini de yaşadıktan sonra, göze alırsın herşeyi ve bırakırsın kendini artık ne olursa olsun dercesine ve son bir ‘AH’ der sonra da birsey diyemez olursun. Çünkü artık o gözler kalmamıştır karşında, girdap gibi çekip eritmişir seni kendi varlığında.
Tüm yeni doğumlar gibi sancılıdır bu an, bilinmeyenin verdiği korku ve egonun var zannetiğini koruma adına son can çekişmesidir bu ufak debelenme ve direniş. Doğum sancıları gibidir ama hangi anne doğuma başladıktan sonra, vazgeçtim geri saralım filmi diyebilmiş ki sen diyebilesin. Geri dönüşü yoktur artık bu doğumun.
Vakum gibi seni varlığına çeken o gözler, işte artık bu gözlerden dünyaya bakar, O’nun beyninden varlığı görür, O’nun diliyle konuşmaya başlar ve hatta kendine bakışın bile onun gözlerinden olur. Bakışın değişir, röntgen filmine bakar gibi görürsün tüm yaratılmışların iç yüzünü. Ve amaca götüren aşk araç olmaktan çıkmış, aşk tamam olmuştur. Almıştır seni bir an kendine, geri bıraktığında ise ‘git aynaya bak der’ de şaşkın şaşkın aynada gördüğün kendini bile tanıyamaz olursun. Gördüğün ondan başkası değildir artık.
Birinci doğumdur seni bu hayata getiren, ikincisi ise yumurtayı kırdıktan sonra başlar ki asıl kendini tanımanın aşamaları ve gerçek hayatında budur işte…
Nükhet Kalmuk
27.01.2016
