Aile kuran, iş kuran;
Hayal kuran, oyun kuran;
Evren Kur-An…!
Yokmu hepsini Kur’An, teki duyan?
Herkes mi kör olmuş, görmüyor?!
Herkes mi sağır olmuş, duymuyor?!
Herkes mi kilitlenmiş, çıkamıyor?!
Bilinenler ise, ezberlenenler !
Issız ve dipsiz bir gece,
yalnızlığın hüznü çiselemekte ince ince.
Aşk desen lavdan bir nehir,
dolaşıyor tüm damarları,
eritiyor geçtiği her kanalı.
Özlenen ise artık yok olmuş özleyende.
İste hayat böyle akıp gitmekte,
Kur-An’ın kurallarıyla,
kurulan sona doğru.
Ve zil çalıyor !
‘Kur’ kapanıyor !
‘AN’ bitiyor !
Yaşanılanlar ise artık silik bir An’ı
Yaşanacaklar ise bu An’ ın kuvvetli bir Kur-anı.
Ve,
yeni bir perde açılıyor,
tekrar Kur’uluyor An…
Ve Hayat sürüp gidiyor …
Nükhet Kalmuk
